25.05.2020 r. JACEK JAGIELSKI ZARYS
22 maja 2020

Zapraszamy od 25 maja do końca czerwca  na wystawę rzeźb prof. Jacka Jagielskiego w Galerii Muzeum S. Staszica. Indywidualne oprowadzanie po wystawie, po telefonicznym uzgodnieniu terminu (Muzeum Staszica 67 213 15 67).

Obrazy lekkości, których poszukuję, nie powinny niczym sny odrywać się od rzeczywistości czasu teraźniejszego i przyszłego …

                                                                                                                         Italo Calvino

Calvino poszukuje obrazów lekkości, które „niweczą każdy ciężar”. Ten aspekt niweczenia, ta znamienna optyka postrzegania świata sytuuje się bardzo blisko intencji sztuki dzisiejszej. Poprzez filtr takiej optyki rzeczy świata uwolnione zostają z ram swojej substancjonalności i przemienione w zjawiska: budowane są często z „lekkich” jakości granicznych, z procesów transgresji, ze styku niepodobnych do siebie jakości (np. kamień i ptasie pióro), wreszcie raczej z napomknięć o rzeczach niż z samych rzeczy. Nadto pojawieniom się różnych wątków często towarzyszą działania niweczące, demontujące ciężar ich znaczenia. Bywa też, że tkanką utworów są stany nieuchwytne, np. wywołane światłem, przezroczystością, odblaskiem, a więc materią skłonną do zmiany zachowań: do przemieszczeń, zaników i ponownych pojawień w innych miejscach i innym czasie. Wszystko to sprawia, że ontologia tego, co postrzegamy, staje się niejasna: składa się z przypuszczeń, supozycji, przeczuć, ze wzrostu i zaniku niepewnych oczekiwań, z marzeń
o bliskości rzeczy, ale także ze zgody na ich nieobecność, lub obecność wątpliwą.
W terminach gramatyki angielskiej byłaby to ontologia ufundowana w trybie Subjunctive,
z jego „jak gdyby”, wsparta na ruchomych terytoriach i rozstępach między nimi, nieuchwytna, niedecyzyjna, nieosiągalna. Nieosiągalność jest łagodną postacią nieobecności – tej, która rozczepia jedność bytu i prowadzi ku lekkości. Artyści, świadomi tej przemiany, która dokonuje się w samym rdzeniu kultury, poruszają się na takich właśnie terytoriach, gdzie prawo grawitacji niejako samo powstrzymuje siłę swego władztwa, i gdzie mnożą się bramy otwarć dla bytów nieoczekiwanych. Takie byty wywołuje swoją sztuką Jacek Jagielski: swoimi pracami przemienia naturę miejsc i rzeczy. Artysta konstruuje utwory z materii prostych w swej oczywistości – kamieni, desek, piór, papieru. Ale wprowadza te elementy w sytuacje „lotne”: obiekty trwają  w napięciu, gotowości do ruchu, w naprężeniu, na granicy praw fizyki w sytuacjach nie do końca rozpoznawalnych.

   Alicja Kępińska                                                                                                                                                                                    fragment tekstu z publikacji „Sztuka w kulturze płynności”, Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2003