Autobiografia

Staszic napisał Krótki rys życia mego po 1822 roku. Na kilku stronach w prostych słowach przedstawił krótko motywy swoich główniejszych pism i czynów. Po śmierci Staszica dokument ten trafił do zbiorów Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie wraz z całą jego spuścizną rękopiśmienną. Wtedy też sekretarz Towarzystwa ks. Edward Czarnecki sporządził uwierzytelniony odpis dokumentu, którym posługiwano się podczas pisania pochwały zmarłego prezesa. Po upadku powstania listopadowego zbiory Towarzystwa (w tym papiery Staszica) zostały skonfiskowane i wywiezione do Rosji. W części wróciły do Polski na mocy postanowień traktatu ryskiego. Autograf Staszicowskiej autobiografii oraz jej uwierzytelniony odpis trafiły wtedy do zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie, gdzie w 1944 roku spłonęły. Po raz pierwszy tekst autobiografii Staszica opublikował Julian Klaczko w poznańskim "Gońcu polskim" w 1850 roku (według odpisu ks. Czarneckiego); tekst według autografu Staszica wydrukował Czesław Leśniewski w 1929 roku w publikacji pt. Około zgonu Staszica (to wydanie jest podstawą niniejszej edycji).